Prolog

Muzyka ♫

Mistyc Falls, 12 sierpnia 1862 rok.

   Ciepły wiatr wyginał złociste łany zbóż, które, chociaż już dojrzałe, jeszcze nie zostały skoszone. Pod jego podmuchem przechylały się też korony starych drzew. W powietrzu unosił się słodki zapach kwiatów, w których wesoło brzęczały pszczoły z pobliskiej pasieki. Promienie słońca odbijały się w stawiku na tyłach domu.

   Stałam na werandzie, patrząc, jak mój ukochany ładuje na konia swój ekwipunek.

- Naprawdę musisz jechać? – zapytałam błagalnie, podchodząc do niego. Ubrany w mundur Konfederacji, z włosami, które rozwiewał wiatr i tymi pięknymi, niebieskimi oczami wyglądał jak prawdziwy żołnierz. Ktoś taki jak on był chlubą dla mnie i całego Mystic Falls, lecz wolałabym, by został, taki jak był, niż wyruszał na wojnę by okryć się chwałą, choć nie wiedział, czy wróci.

   Jego usta wygięły się w łagodnym uśmiechu. Był moim aniołem. Ideałem. Buntownikiem, którego kochałam ponad wszystko.

- Muszę, Lynette. Nie mogę się teraz wycofać – wyszeptał ze smutkiem w głosie.

   Westchnęłam cicho.

    Puścił uprząż klaczy i wziął mnie w swoje silne ramiona. Mocno w niego wtulona, rozszlochałam się. Nigdy nie byłam zbyt wylewna, jeżeli chodzi o uczucia, ale w takiej chwili nie mogłam powstrzymać potoku łez. Delikatnie pocałował moje usta. Nie chciałam, żeby mnie opuszczał, jednak wiedziałam, że już teraz nie było siły na ziemi i w niebie, żeby go przy sobie zatrzymać. Tak już po prostu musiało być, a ja mogłam tylko to zaakceptować.

- Kocham cię – szepnął w moje włosy.

- Ja ciebie również, Damonie. I zawsze będę. 

   Złożył pocałunek na moim czole.

   Odsunęłam się od niego bardzo niechętnie, po chwili poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. To Giuseppe Salvatore chciał dodać mi tym gestem otuchy. Wiedziałam, że choć nie zbyt dobrze dogotuje się ze swoim starszym synem, to i tak bardzo go kocha, i cieszy się, że udało mu się wychować go na kogoś takiego. Widziałam, jak mężczyźni łapią kontakt wzrokowy i między ojcem a synem dochodzi do zawarcia jakiejś umowy. Starszy skinął głową.

- Będziemy dobrze się nią opiekować Damonie, aż do twojego powrotu – zapewnił go ojciec.

- Liczę na to. – chłopak spojrzał za siebie. Na polnej dróżce odchodzącej od posesji siedzieli na koniach dwaj jego przyjaciele, oczekując, aż do nich dołączy. – Czas się zbierać.

   Jeszcze raz mocno mnie przytulił.

- Wiem, że to głupie, i rzewne, ale obiecaj mi, że będziesz nosił to przy sobie. – zdjęłam z szyi naszyjnik z zawieszką w kształcie pojemniczka w którym znajdował się piasek z wybrzeża Morza Północneg, na którym wygrawerowana była róża. Zawiesiłam go na szyi mojego ukochanego, a on szybko schował ją pod mundur.

- Oczywiście, że będę.

   Damon wsiadł na konia. Z bronią przewieszoną przez ramię i w mundurze wyglądał przewspaniale.

- Pamiętaj o mnie. Jedź i wracaj szybko! – zawołałam. On już przekraczał bramę posiadłości, i po chwili ruszył polną dróżką wraz z dwoma kompanami, a za nimi roznosiły się nuty pieśni. Hymnu Południa.

Dwa miesiące później

   Siedziałam na ławce przy posesji Salvatore’ów okryta wełnianym kocem. Chłodny, przenikliwy wiatr rozwiewał pukle moich włosów, unosząc ze sobą pożółkłe liście spadające z drzew. Deszczowe chmury unosiły się nad Mystic Falls, zwiastując coś niedobrego. Jesień rozgościła się już na stałe, a on jeszcze nie wrócił. 

   Codziennie po kilka godzin przesiadywałam na tej właśnie ławce, nieraz z książką w ręku, nieraz wpatrując się w horyzont. Często też przeglądałam prasę, uważnie wyszukując jakichkolwiek informacji o tym, co dzieje się na froncie. Jednak zawsze moje myśli biegły tylko jednym torem. O czymkolwiek bym nie myślała, zawsze wracałam do jednego tematu – jego. Zanim mnie opuścił nigdy nie myślałam, że tak za nim zatęsknię. Że tak się do niego przywiążę i że tak bardzo go pokocham. Jednak los lubił płatać niespodzianki. Teraz, gdy był daleko, to co czułam wcześniej wracało do mnie ze zdwojoną siłą. Bałam się też tego, co mogło nastąpić. Moje najmroczniejsze obawy wiele razy nawiedzały mnie w koszmarach. Zastanawiałam się też, co stanie się ze mną, jeśli on nie wróci. Co mi po majątku bez rodziny i wsparcia? Wiedziałam, że Stefan i jego ojciec zaproponowaliby mi gościnę w swoim domu, jednak nie chciałam jej nadużywać. Ale czy bez Damona moje życie miałoby sens?

   Nie.

   Podczas tych godzin moim częstym towarzyszem był Stefan. Dobry z niego chłopak. Taki prawy, dobrze wychowany, godny zaufania… Idealnie nadawał się na spadkobiercę majątku Giuseppe. Damon by sobie z tym nie poradził. Był na to zbyt roztrzepany. Za to Stefan był wręcz stworzony do tego, by pomagać ludziom. By móc wypłakać się na jego ramieniu. Często korzystałam z tej opcji. Był dla mnie w tym okresie jak brat.

   Powoli zaczął zapadać zmrok.

- On wróci, Lynette. Przecież ci obiecał. – młodszy Salvatore uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco. – Powinnaś wejść do domu. Jeszcze się zaziębisz. Chcesz go witać z gorączką?

   Bez słowa wykonałam jego polecenie. Weszłam do salonu, gdzie przysiadłam się do stołu, na którym pan Salvatore właśnie rozkładał pasjansa. Służąca rozpalała ogień w kominku.

- Damon się nie odzywał? – w głosie starszego mężczyzny słychać było ojcowską troskę.

- Nie, proszę pana.

    Niestety, taka była prawda. Od dawna nie dostałam od niego żadnego listu, wieści, niczego. Bałam się, że mogło się coś stać, i miałam wrażenie, że reszta rodziny podzielała moje obawy. Krople deszczu zaczęły uderzać o dach domu, przerywając ciszę, jaka panowała w salonie.

   Nagle do naszych uszu dobiegł odgłos pukania do drzwi. Nie spodziewaliśmy się o tej porze żadnych gości, dlatego poderwałam się z krzesła, z zamiarem otwarcia drzwi, lecz ubiegła mnie służąca. Po chwili do pomieszczenia wpadł mężczyzna, w którym dopiero po chwili rozpoznałam Toma, przyjaciela Damona. Wyglądał jak siedem nieszczęść, umazany błotem, w podniszczonym mundurze i z ręką na temblaku.

- Thomasie! – pan Salvatore również poderwał się od stolika. – Masz jakieś wieści z frontu?

   Chłopak przełknął głośno ślinę i dopiero wtedy zaczął powoli mówić.

- Niestety, nie najlepsze, ser. – słysząc to, moje serce niemal stanęło, a później zaczęło bić ze zdwojoną prędkością. – Pana syn został uznany za martwego.

   Świat wokół mnie zamigotał.

- Jak to możliwe?! – podniosłam głos.

- Przykro mi panienko. W wybuchu zginęło wielu naszych, lecz ciała Damona nie odnaleziono.

- Czyli jest jakaś szansa, że nic mu się nie stało?- łapałam się złudnej nadziei.

- Raczej nie.

   Wszyscy zgromadzeni patrzyli się na mnie. Twarz Stefana błyszczała od łez, kapiących po jego policzku, natomiast Giuseppe przybrał nieprzeniknioną maskę, pod którą zawsze ukrywał swój żal i smutek. Ja czułam się, jakby sens słów Toma do końca do mnie nie dotarł. Wiedziałam, co mi przekazał, jednak moje ciało nie zareagowało. Stałam tam wpatrzona w martwy punkt, aż w końcu ruszyłam biegiem po schodach i do swojej sypialni.

   Jakby w transie wygrzebałam spod łóżka pudełko, w którym trzymałam przedmioty, które pragnęłam ukryć przed światem. Nie dbałam o to, czy ktoś mnie zobaczy, czy ktoś wejdzie do pokoju. Wyjęłam fiolkę, w której zawarta była esencja mieszanki ziół wywołujących sen. Zamówiłam ją kiedyś u Pearl, naszej miejscowej aptekarki. Nie dbając o konsekwencje, wychyliłam flaszeczkę do dna. Gdy poczułam na języku gorzki smak leku, świat wokół mnie powtórnie zawirował. Położyłam się na łóżku, i czekałam aż nadejdzie sen. Niczego w tamtej chwili tak nie pragnęłam, jak ciemności, która w końcu przyszła, porywając mnie ze sobą…  

_____________________________________________________________

Co robi Thalia gdy się nudzi? Dodaje notki na bloga. ;>

Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że prolog miał być dopiero w wakacje, ale nie mogę się powstrzymać przed opublikowaniem go. Poza tym, jak już wcześniej wspomniałam, strasznie się nudzę. Jestem chora i siedzę w domu, co sprzyja pisaniu opowiadania. ;D 

Prolog jak prolog. Krótki. Rozdziały będą znacznie dłuższe. Poza tym większość akcji dzieje się w dwudziestym pierwszym wieku, więc nie przyzwyczajajcie się do panów S. jako ludzi, chociaż musicie wiedzieć, że w tym opowiadaniu będzie więcej ich człowieczeństwa, niż gdziekolwiek indziej ^^

Teraz już na poważnie, rozdziały dopiero w wakacje. Postaram się je dodawać raz na dwa tygodnie. to mniej więcej tyle, ile jestem w stanie napisać, a wy przeczytać w takim czasie.  

Pewnie znajdziecie jakieś błędy, lecz mam nadzieję, że nie będzie ich za wiele. 

Krytyki też się nie boję, ale przyjmuję tylko tę konstruktywną. 

No dobra, dosyć tego ględzenia, aktualności znajdziecie w ramce po prawej ;> 

Całuski! ;***