Rozdział 2 "Was it A Dream?"

Muzyka ♫

   Po trzech godzinach przeciskania się bocznymi uliczkami i stania w korkach wreszcie udało mi się wyjechać na przedmieścia, gdzie ruch był znacznie mniejszy. Otworzyłam okna od strony pasażera i kierowcy, robiąc przyjemny przeciąg, który rozwiewał moje włosy, czasami wpychając jeden z kosmyków do oka, co drażniło mnie niemiłosiernie. Pogoda była całkiem przyjemna, jak na koniec października. Chociaż pożółkłe liście zaczęły już opadać z drzew, to od strony morza wiała ciepła bryza. Zjeżdżając na autostradę pozwoliłam sobie na mocniejsze przydepnięcie gazu, choć w mojej głowie pojawiło się pełno obaw.

   Właśnie na tej drodze, zupełnie niedaleko zdarzył się wypadek, który wstrząsnął moim życiem. Nieco ponad dwa miesiące temu, w sam środek wakacji moi rodzice wraz z Sophie wracali z jednodniowej wycieczki na Long Island. Nie chciałam z nimi jechać,  wolałam pozostać w Nowym Jorku, spotkać się ze znajomymi, lub po prostu posiedzieć w samotności. Wyszłam z kilkoma koleżankami z roku do klubu w hotelu Plaza, by się rozluźnić. Byłam już lekko wstawiona, kiedy dostałam z policji telefon. Poinformowali mnie, że moi rodzice mieli wypadek. W ich auto uderzył tir, naczepa się oderwała i zgniotła samochód. Winę za wypadek poniósł kierowca tira, który stracił panowanie nad pojazdem. Rodzice zginęli na miejscu, natomiast siostra w ciężkim stanie została przewieziona do pobliskiego szpitala. Byłam w ogromnym szoku, ale mimo to błyskawicznie udało mi się złapać taksówkę i dostać do wskazanego przez policję miejsca. Nigdy nie zapomnę momentu, w którym wpatrywałam się w okryte szpitalnym strojem i cienką białą kołdrą ciało Sophie. Jej twarz była cała w siniakach, usta przykryte maską dostarczającą tlen, a z nosa wystawały dwie rurki. W zagięcie w łokciu na prawej ręce miałam werflon. Dookoła słychać było tylko pikanie narzędzi utrzymujących pracę serca mojej siostry, a później już nic. Martwa cisza. Martwa jak ona i jak moje serce. Tamtej nocy straciłam nie tylko wszystkich bliskich mi ludzi, ale i całą pasję do zawodu, w którym chciałam pracować od najmłodszych lat. Znienawidziłam wszystkich lekarzy, ponieważ nie mogli uratować jej, lecz w głębi duszy bałam się, że kiedyś przyjdzie moment w którym stanę na miejscu któregoś z nich.

   Przez następne miesiące byłam otępiała. Straciłam kontakt z przyjaciółmi i rodziną. Pogrzeb i proces sądowy pamiętam jak przez mgłę, tylko urywane sceny, kondolencje, łzy. Jeszcze bardziej zamknęłam się w sobie i swoich nałogach. Całe dnie spędzałam w domu, pijąc hektolitry kawy i paląc papierosa za papierosem. Nieraz nawet dołączały do nich skręty, chociaż już wcześniej obiecałam sobie z tym skończyć. Byłam bezsilna, bezradna. Otaczający mnie świat przestał mieć dla mnie jakikolwiek sens, liczył się tylko ból, który czułam i przerażająca, wciąż narastająca pustka. W dodatku sny, które wiele razy nie pozwalały mi ponownie zasnąć. Kim Ona była? Dlaczego śniła się właśnie mnie? Co chciała osiągnąć? A może to mój  chory, przepełniony żalem umysł płatał mi takie figle? Moja urojona podświadomość wymyśliła sobie postać która nawiedzała mnie w snach. Lepiej już być nie może.

   Podjęłam wiele decyzji. Postanowiłam, że najlepszym rozwiązaniem będzie przerwanie studiów i przeprowadzka. Następnego dnia złożyłam na uczelni potrzebne papiery, wcześniej informując Ashleen, jedną z koleżanek ze studiów o moich zamiarach. Nie chciałam po prostu znikać, zostawiając za sobą same niewiadome, chciałam się komuś wygadać. Wyszło na to, że dziewczyna była pierwszą od kilku miesięcy osobą, z którą rozmawiałam.

   Na następne dni znów zamknęłam się w sobie, nie wpuszczając do mojego otoczonego murem świata nikogo. Moją ponurą egzystencje przerwał dopiero telefon od ciotki Laury, bratowej mojego ojca, która mieszkała w San Francisco. Przyjechała do Nowego Jorku i poprosiła mnie o spotkanie. Bardzo niechętnie zgodziłam się z nią zobaczyć w kameralnej kawiarence na Manhattanie. Długo rozmawiałyśmy. Przeprosiła, że nie mogła przybyć na pogrzeb moich rodziców, po czym wręczyła pęk kluczy. Wytłumaczyła, że jeżeli chcę się stąd wynieść, to najlepiej do spokojnego miejsca. Zaproponowała mi pobyt w domu w Mystic Falls. Kiedyś przez długi czas tam mieszkała, a później przeniosła się do Kalifornii, lecz dom od tego czasu stał pusty. Z chęcią przystałam na jej propozycję. W końcu tego szukałam, prawda? Możliwości wyrwania się z tego ponurego świata, odpoczynku od rzeczywistości. Podziękowałam jej za rozmowę i pomoc, po czy wymieniłyśmy się numerami telefonów i każda poszła w swoja stronę. Kilka dni później dostałam maila, w którym znajdowały się dane dotyczące położenia miasteczka i domu. Wydrukowałam z Internetu mapę, spakowałam się i już po kilku dniach byłam gotowa do drogi. Wielką niespodzianką było dla mnie to, że ciotka pomogła mi również w załatwianiu stażu. Broniłam się przed szpitalem rękami i nogami, jednak był to jedyny zawód, w którym jakoś się odnajdywałam, więc w końcu zgodziłam się na wszystko. Z niecierpliwością wyczekiwałam dnia, który wybrałam na przeprowadzkę. Na początek nowego życia, które miało mi przynieść ukojenie po stracie.

   Aż w końcu dzień nadszedł, a ja właśnie siedziałam za kierownicą Land Rovera jadącego w kierunku Wirginii.

    Westchnęłam głęboko, wyrywając się tym samym z zamyślenia. Ostatnie promienie zachodzącego słońca rzucały cienie na moje dłonie spoczywające na kierownicy. Wyciągnęłam ze schowka paczkę papierosów i odpaliłam jednego od samochodowej zapalniczki. Zaciągnęłam się głęboko dymem, tak jak lubiłam, po czym wypuściłam go ustami.* Włączyłam radio, starając się złapać jakąś stacje grającą rocka lub bluesa, lecz mi to nie wyszło. Zdesperowana, przegrzebałam schowek od strony pasażera.. Ciągle patrząc na drogę, na chybił trafił wybrałam jedno z opakowań. Trafiło na drugi album Marsów, A Beautiful Lie. Fart. Była to moja ulubiona płyta tego zespołu. Od razu wsadziłam ją do odtwarzacza, rzucając pudełko na siedzenie pasażera. Wybrałam swój ulubiony utwór, który zawsze dawał ukojenie moim zmysłom i zaczęłam śpiewać wraz z wokalistom.

Was it a dream?
Was it a dream?
Is this the only evidence that proves it
A photograph of you and I.**

   Jared zakończył piosenkę nieco zachrypniętym głosem, po czym zabrzmiały ostatnie akordy gitary, a w moich oczach pojawiły się łzy. Czy to był sen? Pragnęłam, by to wszystko okazało się tylko koszmarem. Obudzić się, i zobaczyć, że wszystko jest tak jak przedtem, tak jak powinno – piękne, choć nieosiągalne marzenie.

   Zatrzymałam płytę, po czym wróciłam do radia. Wolałam słuchać tego, co tam leciało, niż psuć sobie i tak podły humor piosenkami przepełnionymi wspomnieniami. Przez chwilę bawiłam się regulatorem głośności, aż ustawiłam wszystko idealnie. Przez otwarte okno wyrzuciłam niedopałek, po którym pozostał już sam filtr i włączyłam nawiew, by pozbyć się z auta smrodu tytoniu.  

   Kilka godzin po zapadnięciu zmroku zjechałam z autostrady. Oczy same mi się zamykały, być może dlatego, że ubiegłej nocy źle spałam. Kawa, którą wypiłam w jednym z zajazdów już dawno przestała działać, więc nie mogłam zrobić nic innego, jak tylko zatrzymać się na nocleg. Od początku obawiałam się, że nie będę w stanie jechać przez całą noc, ale nie sądziłam, że padnę tak szybko.

   Wjechałam na parking oświetlonego bożonarodzeniowymi lampkami motelu. Wyglądał na dość przytulne miejsce, ale biorąc pod uwagę to, że było ciemno, niewiele widziałam. Zabrałam ze sobą tylko podręczną torbę z małą kosmetyczką, ubraniami na zmianę i kilkoma innymi drobiazgami.

   W holu przywitała mnie ruda recepcjonistka w średnim wieku, wyglądająca na niezbyt zadowoloną z tego, ze musi siedzieć po nocach i przyjmować gości.

- W czymś pomóc? – zapytała.

   Ruszyłam po drewnianej, skrzypiącej podłodze w jej stronę, rozglądając się dookoła. Ściany były pomalowane na brązowy kolor, a niewielka ilość mebli, ograniczająca się jedynie do wielkiej, zamszowej kanapy i małego stolika sprawiały dość surowe wrażenie. Mogło być gorzej.

- Tak, proszę o pokój z łazienką na jedną noc – mruknęłam sennie, tłumiąc ziewnięcie.

- Jednoosobowy? – zapytała kobieta bez cienia uśmiechu.

- Tak.

   Podała mi kluczyk z numerkiem.

- Pierwsze piętro, trafi pani bez problemu – odwróciła się ode mnie z miną świadczącą o tym, że mogę już sobie iść, i wróciła do przeglądania gazety.

   Chciałam ją jeszcze zapytać o bar, ale postanowiłam poszukać go na własną rękę, gdyż kobieta wydawała się być niezbyt przychylnie do mnie nastawiona. Wbiegłam po schodach, bawiąc się breloczkiem przy kluczyku. Kobieta miała rację, znalezienie pokoju nie sprawiło mi problemu, gdyż na pierwszym piętrze było ich zaledwie dwadzieścia. Przekręciłam kluczyk w drzwiach z numerem osiemnaście, które pod naporem mojego ciała ustąpiły. Weszłam do środka i włączyłam światło.

   Wnętrze nie było imponujące, lecz czego innego mogłam się spodziewać po tanim motelu? Pokój był wyłożony drewnianymi panelami w kolorze jasnego beżu, zawierał sporych rozmiarów łóżko zasłane białą pościelą, niewielką szafę, toaletkę z lusterkiem i pufą, stolik, dwa krzesła i okno. Meble miały kolor podłogi, a na bladoniebieskiej ścianie wisiał obraz jeźdźca bez głowy. Od razu zaciągnęłam roletę i rzuciwszy torbę na łóżko udałam się na zwiedzanie łazienki. Tu również szału nie było. Kabina prysznicowa, umywalka z lusterkiem i toaleta stanowiły całe wyposażenie.

   Podłączyłam do ładowarki wyjęty z kieszeni dżinsów telefon. Bateria padła mi w trakcie drogi, więc przed resztą podróży koniecznie musiałam ją naładować. Poczekałam, aż bateria się nieco podładuje po czym włączyłam go. Czekały na mnie dwa nieodebrane połączenia oraz wiadomość. Najpierw postanowiłam oddzwonić do ciotki Laury. Usłyszałam dwa sygnały, zanim w końcu ktoś podniósł słuchawkę.

- Joline, słońce, wszystko w porządku? – zabrzmiał zatroskany głos ciotki.

- Tak. Wybacz, że wcześniej nie odebrałam, prowadziłam auto, a bateria w telefonie mi padła – wytłumaczyłam.

- Nic się nie stało. Jesteś już na miejscu? Jak minęła podróż?

- Jeszcze nie minęła, ciociu. Jestem jakoś w połowie drogi, zatrzymałam się na noc w motelu, żeby się przespać. Po wyjeździe z Nowego Jorku ruch jest raczej umiarkowany, więc nie jest tak źle.

- W takim razie dobrze, pewnie jesteś zmęczona, więc ci nie przeszkadzam. Jak dojedziesz, to koniecznie do mnie zadzwoń.

   Uśmiechnęłam się pod nosem, słysząc słowo „zmęczona”. Byłabym w stanie zasnąć na stojąco, gdyby nie strach przed koszmarem.

- Obiecuje zadzwonić, dobranoc – rozłączyłam się.

   Laura była moją jedyną bliższą rodziną, jaka mi została, dlatego postanowiłam dbać o kontakt z nią, jednak często mnie irytowała. Kiedy byłam młodsza spędzałam u niej i wujka kilka tygodni w wakacje, jednak później Logan zmarł, co bardzo odbiło się na psychice ciotki. Przez jakiś czas niemal ze sobą nie rozmawiałyśmy i nie spodziewałam się, że wyciągnie do mnie pomocną dłoń, kiedy cały świat zdawał się ode mnie odwrócić.

   Wyciągnęłam z torby wszystkie potrzebne rzeczy i udałam się do łazienki. Zrzuciłam z siebie wierzchnie odzienie, a poplamioną kawą koszulę od razu rzuciłam na podłogę. Pozostając jedynie w bieliźnie przyjrzałam się dokładnie mojemu odbiciu w lustrze.

   Nigdy nie byłam żadnym wyjątkowym okazem piękności, ale teraz wyglądałam znacznie gorzej. Przez ostatnie tygodnie bardzo straciłam na wadze tak, że teraz mogłam policzyć wszystkie wystające żebra. Szczupłe, wręcz kościste ramiona stały się blade, ponieważ ostatnimi tygodniami nie tylko unikałam towarzystwa, ale i wychodzenia z domu. Fiołkowe oczy straciły swój dawny blask, którego miejsce zajęła ziejąca z nich pustka. Dodatkowo w zagięciu na lewym łokciu widniały małe blizny – pamiątki po wkłuwających się strzykawkach.

   Ściągnęłam resztki odzieży, po czym weszłam pod gorący strumień wody. Pozwoliłam, by zmył ze mnie cały żal i nienawiść do świata za to, co się stało. Namydliłam ciało miodowym żelem pod prysznic, po czym spłukałam wszystko. Nawet nie zauważyłam, kiedy po moich policzkach zaczęły ściekać słone łzy, które mieszając się z wodą i tuszem do rzęs, spadały do odpływu. Osunęłam się po chłodnych kafelkach i usiadłam w brodziku, oddając się rozpaczy. Szum wody zagłuszał mój szloch. Pozostałam w tej samej pozycji, dopóki gorąca ciecz zmieniła się w letnią, a potem zimną. Dopiero wtedy wyszłam, okrywając się białym, puchatym ręcznikiem. Wytarłam się nim dokładnie i nałożyłam na siebie prowizoryczną piżamę składającą się z za dużej koszulki z napisem „I love New York” i spodni od dresu. Związałam włosy w luźnego koka, i po zmyciu z twarzy resztek makijażu i wyczyszczeniu zębów wróciłam do pokoju.

   Rzuciłam się na łóżko i zakopałam w miękkiej pościeli, pachnącej proszkiem do prania. Po chwili jednak wstałam i wyjęłam z torby paczkę Cameli. Zapaliłam jednego, po czym otworzyłam na oścież okno. Chłodne wieczorne powietrze otoczyło moją twarz, co przyniosło mi swego rodzaju ulgę. Zaciągając się tytoniowym dymem, rozsiadłam się na szerokim parapecie, który pod moim ciężarem zatrzeszczał złowrogo, jakby miał się za chwilę zawalić. Zamiast się tym przejąć, oparłam głowę o ramę okna, wdychając specyficzną mieszankę tytoniu, spalin i kwiatów rosnących w doniczkach przy wejściu. Do moich uszu dobiegały dźwięki przejeżdżających aut i głośnej muzyki oraz śmiechu dochodzących z baru znajdującego się gdzieś w dolnych kondygnacjach budynku. W mroku nocy z okna widać było tylko kawałek oświetlonego podjazdu, oraz w oddali światła autostrady, cała reszta spowita była ciemnością.

   Robiłam wszystko, żeby tylko odwlec sen. Nie wiedziałam, czego się bałam. Tego, że Ona znów pojawi się w moich snach? W sumie, nic takiego mi nie robiła. Po prostu była, i to najbardziej mnie przerażało. Dlaczego koszmar się powtarzał? A może bałam się natłoku myśli, które poprzedzały moment zaśnięcia? Zawsze wtedy myślałam o wypadku. O tym, co by było, gdybym pojechała z nimi, albo zwyczajnie namówiła do pozostania w domu. Może by mnie posłuchali? A może i tak postawili na swoim, nie przejmując się moim marudzeniem?

   Strzepnęłam resztki popiołu na zewnątrz, tym samym zagaszając papierosa. Zbyt wiele wątpliwości mnie nachodziło. Czy aby na pewno robiłam dobrze, opuszczając Nowy Jork? Zastanawiałam się, co mnie spotka, jeżeli ruszę w nieznane. Może mimo wszystko uda mi się odmienić swoje życie, skończyć z nałogami, wszystko naprawić… A potem wrócić jako zupełnie inna osoba.

   Z powrotem zamknęłam okno i zaciągnęłam roletę. Z wahaniem zgasiłam światło, po czym ułożyłam się w wygodnej pozycji. Od razu moje powieki opadły, a sama udałam się w podróż do krainy Morfeusza.

   Biegłam co sił w nogach przez leśną polanę, co chwila zahaczając długą sukienką o wysoką trawę.   Długie jasne włosy, w które zostały wplecione jedwabne wstążki powiewały za mną, niczym peleryna, a dookoła unosił się mój śmiech, niesiony echem w czeluście lasu. Pogoda była wręcz wymarzona, by spędzić niedzielne popołudnie na świeżym powietrzu. Słońce znajdowało się wysoko na niebie, było ciepło, a od południa wiał lekki, przyjemny wiatr.

   Wreszcie dotarłam do linii drzew, potykając się przy tym. Zebrałam fałdy sukni w ręce i nie zważając na złowrogie odgłosy dobiegające z miejsca do którego zdążałam, pobiegłam dalej. Chociaż dzień trwał w najlepsze, w lesie było prawie całkiem ciemno. Wysokie liściaste drzewa broniły słońcu dostęp do jego czeluści, tylko w nielicznych miejscach pojedyncze promienie oświetlały ściółkę leśną. Drzewa rozłożone były dość rzadko, jednak wszędzie wystawały korzenie, uniemożliwiające szybszy bieg. Nie słyszałam za sobą kroków, co odrobinę mnie zaniepokoiło, lecz nie na tyle, by przerwać i zawrócić.

   Nagle ktoś silnie przyszpilił mnie do drzewa, zasłaniając usta dłonią. Moje serce na kilka sekund stanęło, po czym znów zaczęło bić, gdy okazało się, że nie było się czego bać.

- Szybka jesteś – zamruczał ciemnowłosy chłopak, zdejmując dłoń z moich ust, jednak nadal trwał przytrzymując mnie przy grubym konarze. – Niełatwo było cię złapać.

   Zaśmiałam się, spoglądając w jego błękitne tęczówki, w których czaiły się figlarne iskierki.

- Trzeba było częściej trenować biegi.

   Zlustrowałam go wzrokiem od góry do dołu, lekko go od siebie odpychając. Jego policzki były rumiane, a spodnie poplamione trawą na kolanie.

- Ty za to wyglądasz, jakbyś się wcale nie zmęczyła – nadrobił te kilkanaście centymetrów, które udało mi się przed chwilą uzyskać, przysuwając się do mnie stanowczo za blisko.

- Cud pudru do twarzy.

   Chłopak szybko pocałował mnie w policzek, jakby bał się, że za chwilę się od niego odsunę. I tak nie miałam gdzie, więc jego obawy nie miały podstaw.

- Nie na zbyt wiele sobie pan pozwala, panie Salvatore? – mówiąc to, figlarnie się do niego uśmiechnęłam.

- Nie, jeżeli nie ma pani nic przeciwko, panno Evenes.

   Tym razem musnął swoimi ciepłymi wargami moje usta. Chciałam szepnąć, że nie mam nic przeciwko, jednak uznałam, że to nie najlepsze rozwiązanie. Wyrwałam się z jego delikatnego uścisku.

- Złap mnie, jeżeli chcesz się przekonać! – zawołałam, pędząc w las. Świadomość, że jest podąża za mną dodawała mi skrzydeł.

♫

   Zerwałam się z łóżka, słysząc dźwięk telefonu. Wyjęłam go spod poduszki i spojrzałam na wyświetlacz. „Bateria naładowana” głosił komunikat wyświetlony na ekranie. Z westchnieniem odłączyłam kabelek i z powrotem zakopałam się w pościel, lecz bez zamiaru zaśnięcia.

   W głowie wciąż miałam obrazy ze snu. Znów byłam Nią. Tym razem sceneria mary się zmieniła. Już nie była to scena pożegnania, a raczej fragment szczęśliwego życia. Gonitwa pary zakochanych po łące i lesie. Wiedziałam, że naprawdę kocha tego mężczyznę.  Czułam to całą sobą, gdy znajdowałam się w Jej ciele. Nawet po przebudzeniu czułam się, jakby postać ze snów odbiła jakieś piętno na  mojej psychice za każdym razem gdy stawałam się Nią. Nie umiałam opisać targających Nią – i mną- emocji.  

   Do pokoju przez rolety wpadały promienie jasnego światła poranka. Nie miałam najmniejszej ochoty wstawać i ruszać w dalszą drogę, ale cóż mogłam poradzić?

Maszyna poszła w ruch, Joline, teraz już nie możesz jej zatrzymać i zawrócić – mówiłam do siebie w myślach, niechętnie wstając z łóżka.

   Udałam się do łazienki i po szybkim, orzeźwiającym prysznicu nałożyłam na siebie granatowy top i dżinsy, które miałam na sobie poprzedniego dnia. Nałożyłam na twarz delikatny makijaż i po zapakowaniu wszystkich rzeczy do torby oraz uporządkowaniu nieco pokoju opuściłam go, zamykając drzwi na klucz.

   Zbiegając schodami w dół, zerknęłam na wyświetlacz telefonu. Dopiero dochodziła ósma rano, ale mimo to miałam nadzieję, że zastanę bar otwarty, gdyż nie jadłam nic od tortilli u Drue i mój żołądek domagał się śniadania. Kobieta, która teraz stała przy recepcji uśmiechnęła się do mnie radośnie. Wyglądała mi na studentkę nie starszą niż dwadzieścia pięć lat, więc ja również się do niej uśmiechnęłam. Oddałam jej kluczyk i zapłaciłam za nocleg. Bez problemu odnalazłam bar, który na moje szczęście był otwarty. Po zjedzeniu hamburgera i wypiciu dwóch filiżanek mocnej kawy i zabraniu jednego cappuccino na wynos w papierowym kubeczku, wróciłam do auta. Słońce świeciło mi prosto w oczy, wiec włożyłam przeciwsłoneczne okulary i włączywszy klimatyzację wróciłam na autostradę w znacznie lepszym nastroju niż poprzedniego dnia.

   Dobierałam muzykę, usilnie ignorując domagający się mojej uwagi album A Beautiful Lie nadal leżący na siedzeniu pasażera. W końcu stanęło na More Than a Feeling  grupy Boston. Radośnie wtórując wokaliście przy tytułowym utworze  jechałam kilka godzin, nie zmieniając muzyki.

   Zjechałam z autostrady na drogę z ogromnym znakiem „Welcome to the Virginia”, czując na plecach przyjemny dreszczyk podniecenia.

- It's more than a feeling! When I hear that old song they used to play! I begin dreaming 'till I see Marianne walk awal!*** - wydarłam się na cały głos.

---------------------------------------------------------------------------------

* W USA palenie papierosów podczas jazdy jest karane grzywną lub wiezieniem, lecz nasza bohaterka sie tym nie przejmuje, jak widać. 

* *„Czy to był sen? Czy to był sen? Czy to jedyny dowód, który to potwierdza? - fotografia, na niej ty i ja.”  - fragment piosenki 30 Seconds to Mars – Was it a Dream, od której pochodzi tytuł rozdziału.

** *„Więc to jest więcej niż uczucie! Kiedy słyszę tą starą piosenkę którą niegdyś grali i zaczynam śnić aż zobaczę Annę Marię odchodzącą.” – fragment piosenki Boston – More Than a Feeling, wykorzystanej jako drugi podkład do rozdziału.

_______________________________________________________________



I jak, nie pomarliście tam z nudów? Mam nadzieję, że jednak nie jest tak źle, jak mi się wydaje. Z długości jestem zadowolona, z treści trochę mniej, ale to Wam pozostawiam ostateczną opinię, jak zawsze z resztą. Są dwa podkłady, i radzę zmieniać muzykę w miejscu, w którym to zaznaczyłam, wtedy jest lepszy efekt.

30 lipca wyjeżdżam i wrócę dopiero 8 sierpnia, dlatego przez najbliższe dwa tygodnie raczej nic nie opublikuję. zaległości postaram sobie nie robić, ale więcej o tym wspomnę przed samym wyjazdem w ramce po prawej.

Z dedykacją dla mojej złej bliźniaczki, Zacnego Psychopaty, na której to blog chciałabym Was serdecznie zaprosić <link>.

Nie przedłużając, życzę miłych wakacji! ;**