Rozdział 1 "Wake me up!"

  Muzyka ♫

   Wiatr, delikatny podmuch unosi włosy. Słońce, ogrzewa moje ciało. Słone krople spływają po policzku, zostawiając za sobą mokre ślady. Silne ramiona obejmują mnie jeszcze ten jeden, ostatni raz…

 - Kocham cię, Lynette.

- Ja ciebie również. I zawsze już będę.

   I znów łzy. Wiele, wiele łez. Rozpacz.

   Zerwałam się z łóżka cała roztrzęsiona, porywając ze sobą kołdrę i zawinięty w niej porcelanowy kubek, który z trzaskiem rozbił się o podłogę. Starałam się oddychać głęboko, lecz nie za bardzo mi to wychodziło. Mój oddech wciąż był płytki i urywany, jak po długim biegu.

   Płakałam. Zasypiałam ze łzami w oczach i z nimi się budziłam. Może taki już mój los? Ubolewanie nad przeszłością, zatracanie się w tym co było, aż w końcu zniknie rzeczywistość i będzie tylko kiedyś, żadnego teraz? Bałam się tego. Co za paradoks! Przerażała mnie perspektywa samotności, lecz mimo to ciągle byłam sama. Dwa miesiące temu mój stan osiągnął poziom krytyczny.

   Do tego te sny. Koszmary, w których nie byłam sobą, tylko Nią, kimkolwiek była. Nie umiałam nad tym zapanować.  Od kilku miesięcy, gdy zamykałam oczy, w mojej głowie pojawiał się Jej obraz. Młoda, drobna kobieta o brzoskwiniowej cerze, jasnych włosach, zawsze nienagannie upiętych, przenikliwych oczach w kolorze fiołków, ubrana w suknię z gorsetem. Ideał, piękność. W śnie zawsze byłam Nią. Czułam, to co Ona czuła, widziałam Jej oczami. Widziałam piękny ogród przy uroczym, dziewiętnastowiecznym dworku. Widziałam mężczyznę, którego kochała. Jego twarz zawsze zasłaniała mgła, lub to ja po przebudzeniu nie umiałam sobie jej przypomnieć. Nienawidziłam tych nocnych mar. Nie było w nich nic strasznego, aczkolwiek, gdy podobny sen powtarzał się którąś noc z rzędu zaczynał mnie męczyć i co gorsza przerażać.

   Doszłam do łazienki, gdzie opłukałam twarz zimną wodą. Tego mi było trzeba. Doprowadzając się do porządku, powoli zapominałam o natrętnym śnie. Włożyłam na siebie dżinsy i czarno-białą  koszulę w kratkę. Długie do łopatek czarne włosy związałam w koński ogon, lecz po chwili namysłu znów je rozpuściłam. Nałożyłam na twarz makijaż. Korektor na sińce pod oczami, czarna kredka, tusz do rzęs, i tyle.

   Prowizoryczną piżamę wrzuciłam do jeszcze nie dopiętej walizki. Reszta rzeczy, które miałam ze sobą zabrać czekały już w wozie zapakowane w kartonowe pudełka.  

   Zapalając papierosa, rozejrzałam się raz jeszcze po sypialni rodziców, w której sypiałam przez ostatnie dwa miesiące. Głównie dzięki mnie wszędzie walały się teraz kubki, talerze, gazety, butelki i pety. Nie zadałam sobie nawet trudu, by posprzątać zbitą porcelanę. Po co? To i tak nie miało sensu. Niedługo sprzedam to mieszkanie ze wszystkim bezwartościowymi gratami, jakie się w nim znajdują.

   Z błogością zaciągnęłam się fajką. Zastanawiałam się, jak oni mogli mnie tak zostawić? Samą, w tym wielkim świecie? Dlaczego nie mogłam umrzeć razem z nimi? To mnie bolało najbardziej. Uczucie pustki. Teraz wreszcie wiem, jak to jest stracić wszystko, co kochałam. Co mi po pieniądzach, jakie mi zostały? Bez miłości nic nie ma sensu.

   Pozbierałam jeszcze ostatnie drobiazgi, po czym zamknęłam torbę. Zagasiłam peta w pustej szklance z resztką jakiegoś płynu i wyszłam. Przeszłam się jeszcze jeden, ostatni raz po apartamencie. Wszędzie panował artystyczny nieład. Kuchnia, salon, mój pokój.

   Zatrzymałam się na chwilę w pokoju Sophie. Bladożółte ściany poobklejane fotografiami i plakatami wydawały się dziwnie wyblakłe. Łóżko było zasłane białą pościelą, w oknie wisiały kremowe firanki, a na krześle leżała śliczna, niebieska sukienka, którą moja siostra miała ubrać na swój bal maturalny. Nie dożyła do niego. Wszystko pozostało tak, jak w dniu wypadku. Nie miałam siły, by cokolwiek ruszać. Na biurku stała fotografia, przedstawiająca mnie i Sophie siedzące razem na ławce w Central Parku. Obejmowałyśmy się ramionami i cieszyłyśmy do obiektywu jak głupie. Ja, wysoka, czarnowłosa dziewczyna o przenikliwych, fiołkowych oczach, ubrana w czarne dżinsy i pomarańczowy top, oraz ona, drobna istotka z krótkimi brązowymi włosami, wystrojona w letnią sukienkę w kwiatki. Różniłyśmy się nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. Dwie zupełnie różne istoty, a jednak siostry, w pewnym sensie do siebie podobne. Była ode mnie młodsza o cztery lata. Zawsze była tą ładniejszą, mądrzejszą, bardziej lubianą, a jednak ja nigdy nie miałam do niej o to pretensji. Zamykałam się w swoim własnym, wyimaginowanym świecie z kilkoma bliskimi osobami i egzystowałam sobie powoli, nie wadząc nikomu. Pogodziłam się z tym, a teraz zostałam sama.

   Masz, czego chciałaś. Teraz możesz sobie tkwić w swojej urojonej rzeczywistości, nikt ci nie będzie przeszkadzać. 

   Sophie pewnie zabiłaby mnie, gdyby dowiedziała się, co robię ze swoim życiem. Że przerwałam studia, że truję się tytoniem, i że chcę wyjechać z rodzinnego Nowego Jorku. Nigdy wcześniej nawet bym o tym nie pomyślała, ale teraz… Cóż innego mogłam zrobić?

    Za dużo cierpienia.

    Wyciągnęłam zdjęcie z ramki i wsadziłam je do dużej, czarnej torby, którą przewiesiłam przez ramię. Przede mną otwierała się perspektywa nowego i być może lepszego życia. Demony przeszłości chciałam zostawić za sobą, ale jednak jakieś pamiątki chciałam zachować. Nie mogłam zapomnieć, jak wyglądali, dlatego wśród rzeczy, które postanowiłam zabrać ze sobą było kilka albumów rodzinnych. 

   Wyszłam z apartamentu, ciągnąc za sobą walizkę. Drzwi zamknęłam na klucz, który wrzuciłam do torby. Na parkingu załadowałam torbę do obszernego bagażnika czarnego land rovera z beżową tapicerką – jedynego auta, jakie postanowiłam zatrzymać z kolekcji mojego taty. Resztę już sprzedałam.

   Wyjechałam z podziemnego parkingu, przyglądając się ostatni raz Piątej Alei budzącej się do życia, po długiej nocy, pełnej imprez. Teraz to już nie był mój dom. Pragnęłam się z tym pogodzić raz na zawsze. Po drodze pojechałam jeszcze do biura zaufanego agenta nieruchomości moich rodziców. Zostawiłam u niego zapasowe klucze do mieszkania i podpisałam umowę. Obiecał mi znaleźć szybko chętnego do kupna apartamentu. Jakby zależało mi na pieniądzach! Mój ojciec był wpływowym właścicielem banku. Gdybym chciała, mogłabym nie pracować do końca życia, gdyż otrzymałam po nim  fortunę, jako jego jedyna spadkobierczyni.

   Czas zacząć nowe życie, Joline. Z dala od złego wpływu Nowego Jorku, z dala od tych przeklętych ulic i mrocznych zaułków, gdzie po raz pierwszy cię zwerbowali…

   Ale w głębi serca wiedziałam, że tak szybko o wszystkim nie zapomnę. Poza tym miałam pamiątki, które miały mi pomóc w krytycznych chwilach mojej egzystencji. Tak bardzo chciałam z tym skończyć, chociaż tak na poważnie jeszcze tego  nie zaczęłam.

   Nie umiałam tak po prostu odejść. Marzyłam o tym, by jeszcze raz przejść się ścieżkami Central Parku i popatrzeć, jak dzieciaki z bogatych rodzin, takie jak ja, grają w piłkę i jarają trawkę na Owczej Łączce. Może nawet przez chwile pobyć jedną z nich?

   Gdy tak siedziałam w aucie na parkingu dumając nad jeszcze jednym spacerem po Nowym Jorku, głośno zaburczało mi w brzuchu. No tak, Joline, geniuszu. Nie ma to jak wybrać się w kilkunastogodzinną podróż autem bez śniadania.

   Wysiadłam i po zamknięciu drzwi ruszyłam chodnikiem. Głęboko zaciągnęłam się nowojorskim powietrzem, przepełnionym zapachem spalin. Dookoła mnie śmigały żółte taksówki, tak bardzo charakterystyczne dla tego miasta. Delektując się wszystkimi aspektami życia w Nowym Jorku nawet nie zauważyłam, kiedy doszłam do celu, którym była mała knajpka na rogu jednego z biurowców. Nie zastanawiając się długo, przekroczyłam jej próg. Od wejścia uderzył mnie zapach pysznego jedzenia, na który mój brzuch zareagował głośnym burknięciem.

   Pomieszczenie, w którym się znalazłam nie było obszerne, aczkolwiek urządzone w bardzo miłym stylu. Ściany były pomalowane na przyjemny dla oka odcień zieleni, do połowy okien zaciągnięte były rolety w nieco ciemniejszym odcieniu, stoliki i krzesła poustawiane chaotycznie po całej przestrzeni miały odcień orzecha, podobnie jak bar. Na ścianach wisiały biało-czarne fotografie i rysunki w drewnianych oprawach. Sztuczne światło lamp mieszało się z promieniami słońca, co dawało całkiem ciekawy efekt. Knajpka byłą niemal pusta. Cieszyłam się z tego. Uwielbiałam to miejsce, i przez wiele lat mieszkania w tym mieście, często je odwiedzałam.

   Usiadłam na krześle przy barze, czekając, aż ktoś mnie obsłuży. Po chwili przede mną pojawił się chłopak o jasnobrązowych postawionych na żel włosach i oczach o intensywnym  odcieniu zieleni ubrany w strój kelnera. Patrzyła się na mnie przez chwilę, jakby zobaczył ducha.

- Cześć Drue – przywitałam się cicho ze starym znajomym, siląc się na delikatny półuśmiech.

  Chłopak zamrugał dwa razy, jakby chciał sprawdzić, czy nie jestem przypadkiem zjawą.

- Joline! – szepnął w końcu, wybiegł zza baru i uściskał mnie serdecznie. – Wszystko w porządku? Co cię do mnie sprowadza?

   Delikatnie wyswobodziłam się z jego objęć, czując, jak na mojej twarzy pojawia się delikatny rumieniec. Kiedyś z Drue byliśmy naprawdę blisko. Był jednym z moich najlepszych przyjaciół, a może nawet kimś więcej. Spędzaliśmy ze sobą masę czasu, ale pewnego dnia wszystko się posypało jak domek z kart. Nie winiłam go już za to, jednakże strasznie się cieszyłam, że go widzę. Studiował zaocznie, dzięki czemu często pracował w knajpie swojego ojca. Wiedziałam, gdzie się udać.

- Nie mogę powiedzieć, że jest w porządku, bo bym skłamała, ale jest znacznie lepiej. Rany się goją. – wyznałam, znów siadając na stołku, a mój kolega wrócił na swoje stanowisko za barem. – Nadal trudno mi to wszystko pojąć.

   Chłopak pokiwał głową ze zrozumieniem. Nie widziałam się z nim od dawna, dlatego nie miałam pojęcia, jak wiele wie o wypadku i tym, co później się ze mną działo, ale wydawał się być dobrze poinformowanym. W końcu przez chwilę w całym mieście aż wrzało od wieści o tragicznej śmierci właściciela banku i prawie całej jego rodziny. Poza tym nasi ojcowie się znali.

- Cieszę się, że przyszłaś. Napijesz się czegoś?

- Tak – westchnęłam, przyglądając się karcie z menu. – Podwójne espresso proszę.

   Posłał mi ciepły uśmiech i na chwilę zniknął. Zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu. Jedyną obecną osobą oprócz nas był jakiś biznesman w szarym garniturze, który nerwowo popijał kawę, co chwila spoglądając na zegarek, jakby na kogoś czekał. Po chwili pozbierał swoje rzeczy, rzucił na stolik banknot i wyszedł.

  Drue wyszedł z zaplecza z małą filiżanką parującej kawy. Postawił ja przy mnie z szerokim uśmiechem na ustach, po czym pozbierał naczynia po poprzednim gościu.

- Dzięki – mruknęłam, upijając łyk gorącej, aromatycznej cieczy.

- W porządku. Zjesz coś? – zapytał.

- W sumie właśnie to mnie do ciebie przygnało. Załatwiałam sprawy na mieście i zgłodniałam. – wytłumaczyłam chłopakowi.

- Musisz częściej załatwiać sprawy na mieście i przy tym głodnieć, bo tylko wtedy do mnie wpadasz – podsumował, śmiejąc się. – To na co masz ochotę?

   Zamyśliłam się na chwilę. Przez te kilka miesięcy strasznie tęskniłam za Drue. Zastanawiałam się tylko, czy zechce porozmawiać ze mną o tym, co nas rozdzieliło. Nie chciałam znów wywlekać tego na światło dzienne, chociaż jeżeli zechcielibyśmy wrócić do tego co było, musielibyśmy w końcu poruszyć ten temat. Ale nie teraz. Jak wrócę, będę zupełnie innym człowiekiem. Skończę z tym z dala od Nowego Jorku i wszystkich problemów.

   Przez cały czas czułam na sobie palący wzrok bruneta. 

- Na tortille wegetariańską – podniosłam na niego wzrok, delikatnie się uśmiechając.

- Służę, jaśniepani – skłonił się teatralnie i zniknął w kuchni.

   To był cały Drue. Wiecznie uśmiechnięty, zabawny i  żywiołowy. Gotów przyjąć wszystko to, co zgotował dla niego los. I tym się różniliśmy. Ja stale lawirowałam między problemami, starałam się ich unikać i sprawiać, by wszystko szło po mojej myśli. On nigdy niczego nie idealizował, i radził sobie z problemami jak nikt inny. Zazdrościłam mu tego realizmu. Ja, niepoprawna marzycielka żyjąca w wykreowanym przez siebie świecie.

   Dopiłam kawę, bawiąc się papierową serwetką. Po chwili pojawił się chłopak z zamówionym przeze mnie daniem na talerzu.

- Szybko ci poszło – stwierdziłam, kiedy postawił przede mną na blacie moje zamówienie.

- No widzisz – nadal szeroko się uśmiechając, usiadł na stołku obok. Mógł sobie na to bez problemu pozwolić, lokal był pusty.

- A tobie jak się powodzi? – zagadnęłam, między gryzami tortilli.

- W porządku. Ostatni rok studiów to nie przelewki, ale dobrze sobie radzę. W wolnym czasie pomagam w rodzinnym interesie –  ruchem reki wskazał na ich przybytek. – Prawnie nic się nie zmieniło. Jak tam twoje studia?

- Rzuciłam je – mruknęłam. Chłopak popatrzył na mnie jak na wariatkę. - To znaczy przerwałam – zrehabilitowałam się. – Na rok. Wyjeżdżam z Nowego Jorku.

- Kiedy? – zapytał, nadal zaskoczony.

- Dzisiaj. Sprzedałam apartament. Chcę odpocząć od miejskiego zgiełku, pomyśleć o tym, co chcę robić dalej, może nawet zmienić swoje życie – wytłumaczyłam.

- Skoro uważasz, że to będzie dla ciebie dobre rozwiązanie… - mruknął z powątpieniem.

-  Myślę, że najlepsze. 

   Chwilę milczeliśmy. Ja przeżuwałam śniadanie, a on wpatrywał się w jakiś martwy punkt.

- Gdzie się przenosisz? – zapytał w końcu.

- Do małego miasteczka w Wirginii. Nazywa się Mystic Falls. Ciotka udostępniła mi dom, w którym kiedyś mieszkała, a w miejskim szpitalu załatwiłam sobie staż – dotknęłam jego dłoni. – Dam sobie radę, zobaczysz.

   Podniósł na mnie wzrok, nie uśmiechając się już.

- Joline, skończyłaś z tym? – wyrzucił z siebie w końcu, jakby chciał zadać to pytanie już od dawna.

   Westchnęłam cicho, cofając dłoń. Wiedziałam, że to pytanie padnie prędzej czy później.

- Miedzy innymi właśnie dlatego wyjeżdżam. Chcę znacząc od nowa, z dala od tego całego gówna. Wiem, wpakowałam się, jednak nie jest tak źle, jakby się mogło wydawać. Nigdy nie byłam w ciągu. To tylko tak… - zabrakło mi słowa. – Okazyjne – dokończyłam w końcu.

- Rozumiem. Chociaż wydaje mi się, że i tak sama nie dasz rady. Myślałaś może…

- Nie, Drue. Dam sobie radę – przerwałam mu. W zamyśleniu pokiwał głową.

- Mam nadzieję.

   Dokończyłam posiłek w milczeniu, tylko raz na jakoś czas rzucając przelotne spojrzenie na bruneta. Po ostatnim kęsie wytarłam usta chusteczką.

- Więc ile ci jestem winna? – zapytałam.

- Żartujesz sobie? – wykrzyknął chłopak. – Jesteś dzisiaj u mnie gościem, za nic nie będziesz płacić!

   Zabrał brudne naczynia, a ja zaczęłam zbierać się do wyjścia, pod nieobecności chłopaka wciskając  pięćdziesięciodolarowy banknot pod stojak z chusteczkami.

- Wiesz, będę już uciekać – stwierdziłam, kiedy chłopak wrócił. – Dość długa droga przede mną, a i tak pewnie będę musiała się gdzieś zatrzymać na nocleg.

   Drue uściskał mnie serdecznie, a mi przypomniały się momenty w moim życiu, w których to jego ramiona były całym moim światem.

- Pamiętaj, że możesz dzwonić o każdej porze dnia i nocy. A gdybyś byłą w Nowym Jorku, to adres znasz – szeroki uśmiech znów powrócił na jego twarz.

- Jasne. Zobaczysz, wszystko się jakoś ułoży. I mi i tobie – poklepałam go po ramieniu.

- W takim razie szczęśliwej drogi.

   Odprowadzona wzrokiem chłopaka, wyszłam z lokalu w znacznie lepszym humorze. Trzeba mi było szczerej rozmowy z kimś, kto najwyraźniej się o mnie troszczył. Już zapomniałam jakie to uczucie, gdy komuś na tobie zależy.

   Przeszłam się kilkoma uliczkami, a później moją ulubioną alejką w Central Parku prowadzącą do zoo. Korciło mnie, żeby wejść do obiektu i zobaczyć foki, które były moimi ulubionymi zwierzętami w tym przybytku. Jednak odpuściłam sobie. Przysiadłam na trawie pod drzewem, przyglądając się ludziom. Po alejkach spacerowały matki z dziećmi, ciągnącymi je w stronę placów zabaw, młodzi zakochani, można też było dostrzec biegacza w dresie. Każdy z tych ludzi miał własne życie, problemy, pragnienia i tragedie. Każdy z nich był wyjątkowy i historia każdego z nich zapisze się kiedyś na ponurych ulicach Nowego Jorku, bo w końcu wszyscy są częścią tego miasta.

   Ja także.

   Nadal rozmyślając wróciłam do auta i wyjechałam z parkingu. Miałam nadzieję, ze uda mi się przedrzeć przez miasto i wyjechać na autostradę jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Był piątek, w dodatku popołudniowe godziny szczytu. Wszyscy ciągnęli albo z pracy do domu, albo z domu na weekend za miasto. Korki były murowane.

- Idealny dzień sobie na przeprowadzkę wybrałaś, Joline – mruknęłam do siebie z sarkazmem i przydepnęłam gaz.

___________________________________________________

 Witajcie! Wiem, notka miała być już dawno, i też już od jakiegoś czasu leży sobie bezpiecznie zapisana na moim komputerze, jednak przez dwa tygodnie od rozpoczęcia wakacji przebywałam poza domem i nijak nie mogłam niczego opublikować. Poza tym rozdział wymagał korekty, której również nie mogłam mu zapewnić. Znaczy się oczywiście poprawiłam wszystkie błędy, które byłam w stanie wyłapać, ale mimo to może pojawić się wiele literówek. 

Jeżeli chodzi o jakość, to wydaje mi się, że nie jest najgorzej. Wiem, ze nie tego się spodziewaliście, ale własnie tedy wiedzie droga do opowiedzenia Wam całej wymyślonej przeze mnie historii. Z czasem we wszystkim się połapiecie. ;) 

Jestem mile zaskoczona ilością komentarzy pod prologiem. Naprawdę nie sadziłam, że przywitacie tą opowieść w blogosferze z takim entuzjazmem *.*

Aktualny szablon jest tylko tymczasowy. Pobrałam go z Szablonownika z galerii Psychicznej. Nie sądziłam, że znajdę coś takiego, a w tym przypadku nawet napis pasuje! 

Z dedykacją dla drogiej Jill ;*